wanhopig

Vandaag moest ik de tussenevaluatie voor een student invullen.  

Op je pc kan je dan verschillende documenten naast elkaar openen.

Piece of cake zou je denken.

Niet dus!

Lettertjes werden microscopisch klein ,ik kon alleen 1 pagina lezen en  scrollen lukte niet, en daarna waren de  formulieren opeens verdwenen.  

Ik ontplofte bijna van woede. 

Zat gelukkig in een geluiddichte ruimte want wat ik daar riep zal ik hier niet herhalen. 

Met behulp van een piepjonge collega lukte het wel.

Zucht...aan de slag 

Met bloed zweet en tranen het meeste in kunnen vullen.  De puntjes op de i laat ik over aan de andere werkbegeleider,  die is nog niet eens de helft van mijn leeftijd, en is goed thuis in deze onbegrijpelijke materie.

Oké,  klaar. 

Nu nog opslaan en versturen.  Is er storing op internet,  ik val bijna flauw van ergernis.  

Want zometeen is al mijn noeste arbeid voor niets geweest!

Elk kwartier gecontroleerd of mijn epistel er nog was.

Opslaan was nml ook onmogelijk.  

Met verlangen denk ik terug aan die goeie ouwe tijd, pen en papier.  Hooguit een onleesbaar handschrift,  maar dat heeft mijn voorkeur boven dit vreselijke gedoe.

Op een dag...

Na ruim twee uur peentjes zweten heeft de ICT afdeling het internet weer aan kunnen zwengelen. Tot mijn grote vreugde was mijn werk nog intact.  

En het is ook nog gelukt het te versturen, applausje voor mijzelf!