Wie ? Waar? Waarom?

 Kunt u mij vertellen hoe het met mijn moeder is? vraagt een meneer die naar de balie gekomen is. 

Ik heb die bezoeker nooit eerder gezien. Met een uitgestreken gezicht vraag ik, op zeer geduldige toon: wie is uw moeder?

Deze vraag komt zeer regelmatig voorbij.

Alsof wij helderziend zijn. 

Waar is mijn vader gebleven? er ligt nu iemand anders op zijn kamer!

Hoe heet uw vader? Meneer J . 

Nee er ligt geen meneer J hier op de afdeling.

Nou wordt ie mooi, hij lag hier gisteren nog! Bezoek raakt geirriteerd, ik ook.

Ik ga het opzoeken in het patientendossier, bezoek blijft informatie over de patient spuien, een zinloze actie, ik weet naam en geboortedatum al, meer heb ik niet nodig.

Mevrouw , u bent op de verkeerde afdeling, u moet een etage lager zijn, zelfde kamernummer.

Zoef, weg was ze. Zonder excuses of een bedankje. Ondankbare hond!

Telefoon gaat. Mijn  moeder is bij u opgenomen, blablabla. Nee, ze ligt niet hier op de afdeling.

Maar ze is echt bij u opgenomen!

Zoek zoek zoek, nergens te vinden in het overzicht van aanwezige patienten in het AMC.

Bellen met portier, opname coordinator, het mag allemaal niet baten.

En dan komt het verlossende bericht, patient ligt in een ander ziekenhuis. De familie heeft niet goed met elkaar gecommuniceerd en er is blindelings met het AMC gebeld.

Tring tring! Tring, tring, tring , en dat 1000 x.

Wat duurt het lang voordat u eindelijk de telefoon opneemt, hoor ik , als ik eindelijk tijd heb om de telefoon te pakken.

Boze familie aan de andere kant van de lijn. Mijn vader moet steeds heel lang wachten tot er iemand van de verpleging bij hem komt, schande, mopper, mopper.

Het is een hectische dienst, en ik ben geprikkeld.

Omdat er steeds familie hierheen belt hebben wij minder tijd voor de patientenzorg. Wij moeten steeds telefoontjes beantwoorden en dat gaat dus van de zorg voor uw vader af. Dus laten we dit gesprek svp kort houden, zeg ik. Daar heeft men niet van terug!