van alle markten thuis

 Er moet nu eenmaal gegeten worden , ook in het ziekenhuis.

Daar is nog wel wat over te vertellen.

Vroeger , zeg maar 40 jaar geleden, moesten wij, de verpleging, zelf het eten uitdelen.

In de nachtdienst deelden wij het ontbijt, wekten de patienten ruw uit hun slaap , iets na 6 uur in de ochtend. Goedemorgen!

Tegenwoordig worden de patienten pas ruim na 8 uur gewekt, met een uitgelezen ontbijt dat ze aangereikt krijgen door de voedingsassistente.

Ik was eerstejaars leerling (tegenwoordig ben je student, andere titel) en om 11 uur in de ochtend werd het warme eten al uitgedeeld. 

Alle leerlingen aan de bak, eten geven, en na afloop ook de borden weer ophalen.

De etensresten werden in een lege waskom geschept, dat ging daarna naar de varkens.

Zo ging dat toen.

Patienten  op de klasse afdeling lagen kregen mooier bestek en servies, en kregen extra lekkere hapjes.

Onvoorstelbaar, maar daar betaalden ze dan ook voor, waren aanvullend verzekerd voor een excellente positie.

Hier op de afdeling liggen af en toe heel bijzondere patienten. Er was een meneer die steeds achter de voedingsassistente aanliep, en op een gegeven moment liep hij achter de kar waarmee de lege borden opgehaald werden ( nee, geen waskommen meer erop voor de varkens).

Op een gegeven moment zagen we hem achter de voedingskar staan, een kan met smoothie in zijn hand, waaruit hij zichzelf royaal bediende.

Dat hebben we toen wel een halt toe geroepen.

En dan nog even terug in de tijd, 1983/84.

Ik was 18 jaar oud, zeer bedeesd, bang voor de zure oude hoofdzuster,

In haar kantoor werd altijd overgedragen van de ene naar de andere dienst. Zij sommeerde mij koffie voor haar te halen, zwart met suiker. Ik vloog naar de keuken en met trillende handen ( oppassen dat er geen voetbad zou ontstaan) bracht ik haar een kopje welriekend vocht.

Na de overdracht ( kantoor zat stampvol ) draaide ze zich om op haar bureaustoel, keek mij met een minzaam lachje aan, en zei: ik wil dat je nu je kruk oppakt en mijn kantoor verlaat. Ik maakte mij schielijk uit de voeten. Ik had duidelijk geen punten gescoord met dat kopje koffie.

En ter afsluiting nog dit.

Patient had zware operatie gehad, slokdarm was verwijderd,  van de maag was een nieuwe buis gemaakt.  De naden gingen lekken, kommer en kwel, nieuwe verbinding moest ontkoppeld worden. 

Er werd een uitgang in de hals gemaakt , verbinding tussen mond en hals.

Alles wat de patient dronk kwam via de hals eruit. Zakje erop, maar dat ging altijd lekken. Je beweegt nu eenmaal je hoofd en dat is niet bevorderlijk voor het houvast. Zo min mogelijk drinken om het een kans te geven.

 

Sommige patiënten wilden toch drinken , droge mond, en klokten vele bekers vocht naar binnen.  

Het zakje stortte er dan acuut af, en de hele dag door dweilen met de kraan open. 

De hals was vuurrood en pijnlijk geworden door steeds weer een nieuwe lijmpoging, karrenvrachten met zakjes gingen  erdoorheen.

Tot de patient in kwestie tot inkeer kwam en besefte dat hij zich echt aan deze drooglegging diende te onderwerpen. Uiteraard werd hij wel op andere wijze van voeding en vocht voorzien. 

Ik heb een keer mijn slokdarm verbrand aan een hap gloeiende macaroni. Dagen last daarvan gehad. In gedachten zag ik mijzelf al op de operatietafel liggen voor slokdarmresectie.

Ja, je wordt vanzelf een hypochonder als je (te) lang in het ziekenhuis werkt.