uitzendkracht

 Heel lang geleden, eind jaren'80, heb ik een blauwe maandag als uitzendkracht gewerkt.

Dat was eigenlijk niets voor mij, zoveel onzekerheid. 

Dacht je dat je vrij was, belde het uitzendbureau 's ochtends om te vragen of je ergens een late dienst kon draaien.

Ik heb en had geen auto, dus dan moest ik uitzoeken hoe ik in het desbetreffende ziekenhuis komen kon met ov.

Geen internet in die tijd, dus dat was best een gedoe. 

Heet wat afgereisd naar diverse ziekenhuizen in Amsterdam en in het Gooi. Kwam je ergens op een onbekende plek, collega's die je niet kent, een onbekend specialisme, overal andere werkwijze, zeer vermoeiend allemaal. Je hoorde nergens thuis. Soms viel het mee (leuke collega's die je goed op weg hielpen) , soms viel het tegen ( dan liet men je aanmodderen, en elke vraag die je stelde was er een teveel).

Op zekere dag werd ik gebeld, er was iemand nodig in Amsterdam West.

In het voormalige Lucas-ziekenhuis in Amsterdam.( tegenwoordig ook wel OLVG -west genaamd).

Ik zou daar nachtdienst gaan draaien.

Niet bekend in dat ziekenhuis, maar dat moest wel goed komen, je draait de nacht met een collega, die vast wel van de hoed en de rand weet.

Ik kwam daar aan op een enorm drukke afdeling, chaos alom. Mijn collega bleek ook uitzendkracht te zijn, onbekend ook in dit pand.

We begonnen onze dienst maar door alle bellen af te lopen, en daarna elk uur te kijken of alle patienten nog leefden.

Ze hebben allemaal de ochtend gehaald, en wij ook. 

De nacht hebben wij gevuld met taken waarvan wij vermoedden dat die gedaan moesten worden, en dat was het dan.

Het zorgde ervoor dat ik mijn carriere als uitzendkracht niet lang daarna beeindigd heb. Ik kon in 1989 als uitzendkracht op chirurgie in het AMC aan de slag, en ben op die manier blijven hangen. 

Geen spijt van gehad! 

Al was het maar vanwege het feit dat ik hier op de fiets naar toe kan gaan.