Het elfde Gebod

 De tien geboden heb ik vroeger , als goed Katholiek, uit mijn hoofd moeten leren.

Toen ik de verpleging in ging leerde ik het elfde gebod: gij zult niet sterven.

Verpleging en artsen zijn het op dat vlak regelmatig oneens met elkaar.

Een doodzieke patient, waarvoor nog van alles uit de kast gehaald moet worden. Op papier is er namelijk nog een minuscule kans dat hij gaat overleven, maar wij (verpleging) zien de Dood al boven zijn hoofd hangen.

Dan krijg je met ethische dilemma's te maken. 

Wat gaan we allemaal nog doen met iemand? Het lijkt op sollen, zo voelt het .

Oke, we gaan net doen alsof we hem beter gaan maken. Maar dan gaan we er ook voor!

We plaatsen nog een slangetje hier en daar, alles voor het onbereikbare doel. We doen nog een onderzoek zus of zo. 

We takelen de patient met een tillift uit bed, waarna hij als een dood vogeltje in een luxe stoel zit.

Het palliatief team is erbij gevraagd, hopende dat zij ook zien wat wij zien. 

Er is geen hoop meer, we zouden dat eerlijk tegen de patient moeten zeggen ipv nog allerlei medisch zinloze handelingen te verrichten.

En dan komt het moment dat iedereen ziet, dit is niet goed, dit is mensontwaardig, hij is stervende.

Dan wordt een pompje met morfine of dormicum aangesloten, en krijgt de gekwelde medemens eindelijk rust.

De tranen hebben intussen rijkelijk gevloeid bij mij, maar daar schaam ik mij niet meer voor.

Als team praten wij hier over , en maken ons klaar voor de volgende keer, want dit is iets dat nog vaak voor zal komen.