emotie

Een patiente, voor wie ik een aantal dagen gezorgd had, overleed op de IC.

Het was iemand die in mijn hart was gaan zitten, iemand die ik mee naar huis nam. Dat kwam omdat ze erg ziek was, de zorg was intensief. Dat voel je tot diep van binnen .

De dochter die de hele dag bij haar was was vreselijk lief, zowel voor haar moeder als voor degenen die aan het bed kwamen.

Ik vroeg de dochter hoe ze dit vol hield, dag in dag uit bij haar moeder zijn, meehelpen met de lichamelijke verzorging, haar moeder masseren, stimuleren. 

Ze vertelde dat ze erg gelovig was, ze bad vurig tot God en Jezus om haar kracht te geven.

Ik was een aantal dagen vrij geweest, en in die dagen had ik steeds weer aan de zieke patiente en haar dochter moeten denken, ik kon het niet los laten.

Ik kwam weer werken op de dag dat de zieke vrouw net naar de IC gebracht was.

Met de dochter, die al in huis was, zitten praten, en ik hield het niet droog. Ze vertelde dat ze wel huilt, maar als ze alleen is, ze moest sterk zijn voor haar moeder.

Diezelfde dag overleed de vrouw. 

Ik was naar beneden gelopen, naar de IC, om afscheid te nemen van de dochter, die barstte in tranen uit. In een reflex omhelsde ik haar, en hield haar vast terwijl zij onbedaarlijk snikte.

Het was net gebeurd.

De dochter stak haar handen in de lucht, keek omhoog en riep God en Jezus aan, ze schreeuwde om kracht en tegelijk prees ze God en Jezus om hun al omvattende liefde.

Wat een emotie, dat raakt je intens. De tranen rolden over mijn wangen.

Waar ze de power vandaan haalde weet ik niet, maar ze roemde de verpleegkundigen , de artsen, iedereen die voor haar moeder gezorgd had de afgelopen weken. Ze vertelde dat ze de liefde , die wij voor haar moeder hadden, gevoeld had. Ze zei: 'jullie moeten zo doorgaan, blijf werken vanuit je hart. Die wetenschap geeft mij kracht om verder te gaan'.

Na het afscheid was ik de rest van de middag niet veel meer waard, moe door deze heftige gevoelens.

En doet mij beseffen wat een bijzonder beroep ik heb!