Ik schrik me een ongeluk!

 Twee collega's waren in gesprek met elkaar. Ik hoorde het ergens in de verte. Tot een van hun zei: Dan heeft Annemarie morgen de stipdienst.

Ik was meteen klaarwakker van schrik, nam een aanvallende houding aan, ogen wijd open, lichaam verstrakt. En dat allemaal in een splitseconde!

Het zal duidelijk zijn dat de stipdienst niets voor mij is.

In de stipdienst moet je onderhandelen met overnemen van patienten van een andere afdeling, je krijgt allemaal lastige logistieke telefoontjes, ga zo maar door.

Nachtdienst. Sommige patienten slapen met de gordijnen om hun bed helemaal dicht, het lijkt dan alsof ze in een tent liggen.

Ik stak mijn hoofd tussen de gordijnen door om te kijken of alles oke was. Bed leeg. Opeens een stem achter mij, hier ben ik. Patient had net bezoekje aan het toilet gebracht en was mij van achteren geruisloos genaderd. Ik schrok me het apelazerus!

Toen ik op een vernieuwde afdeling werkte heb ik iemand laten schrikken, niet met opzet.

De COW's (koeien, computer on wheels) werden gestationeerd achter gesloten deuren ( in dat hok zitten ook de stopcontacten). Ik wilde een koe uit dat hok halen, moest de stekker nog losmaken, de deuren vielen dicht achter mij. 

Even later kwam ik uit de kast, ik duwde de deuren met een sierlijke zwaai open, bijna tegen een niets vermoedende collega aan, die kreeg bijna een rolberoerte van schrik.

Nachtdienst, regelmatig een rondje langs de patienten lopen om te kijken of ze nog leven.  Heerlijk , de mensen die snuiven en snurken. Maar sommigen liggen doodstil, geruisloos, ademhaling niet hoorbaar. Ik heb eens iemand zolang beschenen met mijn zaklamp, tot hij opeens wakker schrok, en hij mij daarmee  bijna een ademstilstand bezorgde.

En een keer, ook in de nachtdienst, kwam ik aan bij de kamer van een patient, bed leeg, een spoor van bloeddruppels op de grond. Ik volgde het spoor, voelde opeens gehijg in mijn nek. Schrok me de pestpokken!. Daar stond hij, bloed uit zijn arm waar een infuus gezeten had, totaal delirant.