Bed opmaken

 Begin van mijn nachtdienst. Er ging een bel, mijn collega was bezig. Ik ging voor haar bij de patient kijken.

Ik zag een man naast het bed staan, hij keek mij  verwilderd aan. Ik vroeg wat ik voor hem kon doen, en dat was niet iets spectaculairs, of ik zijn bed op wilde maken. Laken en dekbed lagen in een kluwen, dus daar kon ik mij wel iets bij voorstellen. Ik trok het beddengoed recht, en vroeg, ingestopt of niet?

Nee, gewoon los, anders was het te warm. Ik was nog bezig het dekbed te fatsoeneren, toen de man in een ruk alles van het bed aftrok. 

Je moet het goed doen! beet hij mij toe.

Pardon, ik moet helemaal niets, u kunt het ook normaal tegen mij zeggen als u iets wil , zei ik  geirriteerd  .

Hij werd nog zuurder, en zei op luide toon dat ik het gewoon goed moest doen, en daarbij keek hij me woedend aan.

Toen was de maat vol. Ik staakte mijn poging om het bed te fatsoeneren, zei tegen hem : ik laat me niet commanderen, ik ben geen hond! 

 Ik ben er om u te helpen, zei ik. Hij mopperde maar door. Ik had geen reden meer om daar te zijn.

Zoek het maar uit, zei ik, en ik verliet de kamer.

NB, heel lang geleden, 1983, toen ik net de opleiding Verpleegkunde was gestart, was bedden opmaken ook een ding. Het moest strikt volgens de geldende regels gebeuren, met als finishing touch het sprei. Dat moest met de envelopvouw ingestopt worden.

De hoofdzuster maakte dan een ronde over de zaal om te controleren, en als het bed niet 100% volgens de regels opgemaakt was, dan rukte zij alles eraf en kon je opnieuw beginnen.

Vreselijk mens was dat, die een bloedhekel aan eerstejaars studenten had. Omdat die nog niets konden, niets mochten en niets durfden te zeggen.

Een oude valse zuurpruim was dat! Het was een ouwe vrijster, zo hoorde ik later. 

Toen begreep ik waar haar gemeenheid vandaan kwam.  Gefrustreerd tot op het bot.