ethisch dilemma

Voor de zoveelste keer in mijn carriere tegen hetzelfde probleem aangelopen.

Een patient die zoveel fysieke problemen heeft dat je op je vingers na kan tellen dat hij een reanimatie niet overleven zal. 

Voor elke patient wordt afgesproken of hij wel of niet gereanimeerd zal worden indien nodig. En of er nog andere behandelingsbeperkingen zijn , zoals wel/niet beademen, wel/niet naar de IC, ga zo maar door.

Tijdens artsenvisite kaarten wij ( verpleging) dit telkens weer aan bij de artsen, maar vaak zonder succes, dan is bv de wens van de patient om toch gereanimeerd te worden doorslaggevend. Of vanwege de leeftijd.

Maar als iemand ernstige  comorbiditeit heeft ( meerdere kwalen) dan is de prognose vaak slecht.

Wij als verpleging staan met onze rug tegen de muur. In geval van nood moeten wij er letterlijk bovenop.

Dan stropen we onze mouwen op en gaan aan de slag.

Beginnen met hartmassage en beademen via een kap, het reanimatieteam wordt gebeld, alles wordt uit de kast ( crashkar) gehaald, om een poging te doen de patient in leven te houden.

Met uiteindelijk overlijden op de afdeling of op de IC als resultaat.

Blijft een groot punt van aandacht, dat steeds weer aangekaart moet worden. 

Dit speelt al zolang ik in de verpleging zit, en ik zie dit niet een twee drie veranderen.

Het is een dilemma, menig arts ziet toch nog een reden waarom iemand gereanimeerd zou moeten worden. 

En voor mij, als verpleegkundige, is dit ook een dilemma, de wetenschap dat je mee gaat werken aan iets dat zinloos is, maar waar je wel voor gaat omdat het moet.

Gelukkig is er tegenwoordig na elke reanimatie een nabeschouwing, waarin iedereen zijn zegje kan doen. 

En wat een feit is, als je met je collega's bezig bent in deze setting, dan geeft dat een enorm saamhorigheidsgevoel. Een unieke manier van teambuilding!