de welbespraakte patient

 

Afgelopen nacht was ik uitgeleend aan een andere afdeling.

Daar had ik oa de zorg voor een welbespraakte meneer.

Ik had hem al met iemand horen telefoneren, en aan zijn taalgebruik merkte ik dat hij hoog opgeleid was.

Toen ik met hem kennismaakte zei hij : je moet niet denken dat ik een of andere vluchteling ben hoor, ik woon hier al zestig jaar.

Voor ik de kans kreeg om iets te zeggen, ging hij verder. Hij begon over de blanke mens , hoe slecht die wel niet is , over de slavernij, waaronder hij, en zijn  mensen, nog altijd te lijden hebben. Over de GAZA strook en de oorlog, maar de slavernij was veel erger geweest, vond hij.

Ik onthield me van commentaar, kreeg er ook geen speld tussen. Daarna begon hij te vertellen dat de blanke man de hele wereld aan het verwoesten is. Omdat ze in weelde willen leven. De arme mensen leven tevreden zonder al die luxe.

Ik heb hem op een onbewaakt moment welterusten kunnen wensen.

Maar dat ging niet lukken. Hij moest zijn stoma verzorgen, hij had het koud, wilde geen extra deken, wel een hotpack.

Moest zijn telefoon opladen, mijn lader gebruikt, hij had er zelf geen bij zich.

Welterusten meneer! Nee ik kan toch niet slapen, was het antwoord.

Hij moest een paar zakjes bloed krijgen. De eerste was ingelopen, ik stond halverwege de nacht naast zijn bed om het te wisselen. Hij lag rustig, ik dacht dat hij sliep. Maar hij zat opeens rechtop en zei. ik schrik me dood!

Ik dacht dat u lag te slapen  was mijn reactie.

Nee, ik had toch gezegd dat ik niet kon slapen!

Later: hoeveel kinderen heeft u?

Ik : vier stuks.

O dat dacht ik al; Mensen met vier kinderen zijn altijd  relaxed! Want als je  kinderen hebt moet je niet met ze vechten, maar met ze mee laveren.

Deze keer was ik het met hem eens.

Tussen de zakjes bloed door kreeg hij furosemide, plasmedicatie, dat vertelde ik hem. O dan ga ik heel veel pissen, zei hij. Dat is wel de bedoeling, zei ik terug.

Nadat ik een volle urinaal weggehaald had bij hem, zei ik ; u bent een man van uw woord!