Dement

 De kogel is door de kerk.

Mijn moeder is officieel dement verklaard, eindelijk. 

Nu kunnen we eindelijk spijkers met koppen slaan. 

Als CIZ ermee aan de slag gaat, kan ze op de wachtlijst bij verpleeghuis de Hogeweyk, in mijn superleuke woonplaats Weesp.

Wachttijd is zeker 7 maanden, tenzij er eerdaags een griepgolf daar huis gaat houden.

De Specialist Ouderengeneeskunde adviseerde ons met klem om meerdere verpleeghuizen te gaan bezoeken, waar een kortere wachtlijst is. 

Wat speurwerk gedaan, de best scorende huizen hebben allemaal minimaal 6 maanden wachttijd.

Pas geleden een ander tehuis bezocht, ik wist al meteen : dit wordt het niet! toen ik binnen liep.

Met een nepglimlach op mijn gezicht de alleraardigste mevrouw gevolgd, die mij een rondleiding gaf.

Ik probeerde positief over te komen, complimenteerde haar met de vele ramen in het gebouw. Maar eigenlijk wilde ik zo snel mogelijk weer naar buiten.

Het gaat dus Weesp worden.

Nou is de kans dat mijn moeder gewoon nog al die maanden thuis kan wonen minimaal, ze kan steeds minder , snapt steeds minder, wil steeds minder.

Twee daags thuiszorg is niet toereikend. Dagbesteding ligt in het verschiet, we gaan over twee weken even samen kennis maken. Die keer ben ik er dus bij. 

Maar daarna wordt ze opgehaald door een busje, en ik acht de kans heel groot dat ze dan gewoon niet meegaat. 

En dan  is ze eenzaam en verdrietig de rest van de dag omdat ze niemand ziet. Zegt ze, denkt ze.

Mijn broer loopt diverse malen per dag naar binnen, afgewisseld met mijn schoonzus. Want het telefoonnummer van hun gaat nooit meer weg uit het hoofd van mijn moeder.

Ik kom zeker om de dag, maar het blijft niet hangen. Agenda, briefjes, het mag allemaal niet baten.

Mijn zus, die in de kop van Friesland woont, maakt nu regelmatig de reis naar Diemen om het oude mensje te bezoeken. Die is blij als ze haar oudste kind ziet, en is verdrietig als ze weer gaat.

Haar hersenen zijn intussen veranderd in gatenkaas, zeg maar gerust Emmentaler, met grote gaten erin.

Ze heeft in de gaten dat ze niet meer kan nadenken. Dat is triest , en zet mij aan het denken wat ik zelf zal doen als ik in die situatie kom te verkeren.

Vanavond heeft ze hier bij mij thuis gegeten, het is een gedoe om haar hier te krijgen . Ze komt met Busje van WMO, regel ik, dan helpen herinneren door haar vlak van tevoren op te bellen. In agenda kijkt ze nml niet. 

Paniek als ik zeg dat het busje over een half uur komt. Tijd genoeg om jas aan te doen en klaar te zitten. 

Maar het is gelukt, benieuwd hoelang dit nog tot de mogelijkheden behoort.

Veel gelachen vanavond, ik plaag haar als ze zenuwachtig en pinnig doet, dat werkt uitstekend!

Nu net is ze opgehaald door het busje, bij haar thuis wacht het ontvangstcomité haar op ( mijn broer).

Tot de volgende keer!