sterk door werk

Mijn moeder gaat hard achter uit.

Ze is vorige week al begonnen met een kleine dosering haldol die ze voor de nacht inneemt. Ze was namelijk s nachts onrustig, drukte dan op de knop van de alarmcentrale, die dan mijn broer en mij wakker belde.

Hallucinaties blijven haar parten spelen, en jammer genoeg alleen nare beelden, waar ze bang van wordt.

In paniek belt ze altijd mijn broer, die woont vlakbij, en dat zit zo diep bij haar dat ze dan niet op het idee komt mij te bellen. Ondanks de briefjes met mijn telefoonnummer die door het hele huis opgehangen zijn door mij

Onrust werd overdag ook erger, mn eind van de middag, begin avond, als het donker wordt.

Herkenbaar uit het ziekenhuis, verwarde mensen gaan altijd spoken zodra de duisternis valt. Zijn de hele avond in de weer met roepen, dwalen, trekken aan alle lijntjes. Om tegen de ochtend in slaap te vallen.

Dit weekend de huisartsenpost gebeld, om te vragen of de haldol verhoogd kan worden naar 2 daags. 

Na een uur in de wacht gestaan te hebben had ik beet, en mijn voorstel werd ingewilligd.

Medicatie zit bij haar thuis in een kluisje met cijferslot, want ze had geen idee meer of ze wel of niet haar pillen geslikt had.

Thuiszorg komt nu 2 keer per dag ipv 2 x per week.

Wat nu goed van pas komt is mijn ervaring van tientallen jaren werkzaam zijn als verpleegkundige ( in 1983 gestart met de opleiding).

Ik weet welke wegen ik moet bewandelen, en laat me door niemand afpoeieren.

De zorg deel ik met mijn broer, schoonzusje en zus ( die woont alleen te ver weg om vaak bij mijn moeder te kunnen zijn ), want we moeten het met zn allen zien te redden.

Het is een kwestie van een lange adem hebben, en heel veel geduld. 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het op mijn werk erg lastig vind om voor voor verwarde en/of demente mensen te zorgen. Ik doe het wel, maar het is niet favoriet bij mij, ik heb daar geen natuurlijke aanleg voor. Mijn (ex) collega's die mij langer dan vandaag kennen zullen dan beamen.

Maar voor mijn moeder boor ik een goed opgeslagen restje geduld aan, een oergevoel dat boven is komen borrelen omdat het nodig is.

De zorg voor onze (schoon)moeder zorgt  ook voor een levendige familie app , waarin wij ook kunnen lachen om alle uitspraken van mijn moeder. We weten hoe ze is, en sommige dingen die ze zegt  werken gewoon op je lachspieren.

En nog een voordeel, ik kan nu zonder dat ze er erg in heeft eten uit haar voorraad weggooien, dingen die over de datum zijn, en die volgens haar nog prima kunnen.

Onlangs twee pakken zuurkool weggegooid ( ze kookt al jaren niet meer, eet kant en klare magnetronmaaltijden).  Houdbaar tot januari 2020.

Was nog helemaal goed, zei ze, maar niemand uit de familie app wilde daar nog stamppot van maken.

Op haar tafel stond een potje jam, door iemand liefdevol gemaakt, niet geopend. Maar het potje stond er al een tijd. Ik mocht het meenemen naar huis. Ik zag dat er gaatjes in het deksel geprikt waren, en bovenop de jam zag ik een laagje witte schimmel. Weggooien mocht niet, want die schimmel kan je er gewoon vanaf scheppen.

Vroeger zou ze het meteen gemerkt hebben, maar nu kon ik het zonder problemen in de vuilnisbak laten verdwijnen.

Ach, en zo gaan we verder, tot er weer iets gebeurt. Plek in verpleeghuis gaat nog even duren, tenzij de situatie thuis helemaal hopeloos geworden is.