De bel

 De bel.

Onmisbaar voor de meeste patienten. Je drukt op een knopje , en dat komt er iemand van de verpleging, als een duveltje uit een doosje.

Vroeger was het een onhandig systeem, er ging een rood lampje buiten de kamer of zaal branden, een irritant zeurend geluid schalde over de afdeling.

Je ging dan de zaal op, en vroeg : wie van de twaalf heeft er gebeld?

Later kwamen er piepers waarop je kon zien vanaf welk bed er gebeld was, verder kon je niets met die dingen, maar het volstond.

Maar nu hebben we de Rovers, een soort van alles in een. Je ontvangt de bellen van de patienten erop, je kan er collega 's mee bellen /oppiepen, ook voor gesprekken naar buiten zijn ze geschikt.

Je kan er nog veel meer mee, maar mijn overjarig brein kan dat niet meer bijbenen.

Een  groot nadeel van die dingen vind ik dit: je hebt iemand aan de lijn, en dan: ding-dong-ding-dong gaat er een patienten-bel tussendoor, dwars door het gesprek heen, je verstaat er dan geen reet meer van!

Gisteren echter een nieuwe ervaring met zo'n ding. Het was een drukke chaotische dag, de artsenvisite liet op zich wachten.

Ik had al twee keer de zaalarts gebeld , en die had het ook druk, en ze zei beide keren: ik bel je zo terug.

Uiteindelijk ging ik na de lunch haar maar fysiek opzoeken. 

Ze was geirriteerd, en zei dat ze  al de hele dag geprobeerd had mij te bellen. Nou , niets gehoord, zei ik. Ik ben wel een tikkeltje doof, maar zo erg is het nou ook weer niet!

Na de arstenvisite, die zowel door haar als mij op licht geprikkelde toon werd gevoerd, bekeek ik mijn telefoon wat beter. Er ging een belletje rinkelen bij mij .

 Tijd voor een testje, het geluid bleek uit te staan. 

Tja.. het paste wel in het totale plaatje van vandaag :)