Opdringerige patient

Zo zijn we niet getrouwd!

 Nachtdienst. Ik kwam begin van de nacht bij een patient kijken, hij groette mij blij, afgelopen nacht had ik hem naar de OK gebracht.

Nu was hij weer terug op de afdeling.

Hij toonde zich geinteresseerd, vroeg hoe ik naar het werk gekomen was. 

Op de fiets. 

Nou, nou, zo zo. Hij leek dat een hele prestatie te vinden.

Hoeveel kinderen heb je ? vroeg hij. Trots vertelde ik dat ik er vier heb, en  een kleindochter .

Heb je een man? was de volgende vraag.

Ik rook nog geen onraad, en zei volmondig: nee, gelukkig niet, heerlijk!

Dan kom ik koffie bij je drinken als ik uit het ziekenhuis ben! verkondigde de patient.

Nu stond ik even met mijn mond vol tanden.

Als iemand nou zoiets zegt als ik in een cafe ben, dan zou ik  niet verbaasd zijn.

Nee, dat kan niet , hakkelde ik.

Waarom niet?!

Ik hou werk en prive gescheiden.

Hij liet zich niet uit het veld slaan.

Geen zorgen, ik doe niet aan rondpraten, ik zeg niemand iets hierover, zei hij, en ter verduidelijking deed hij alsof hij met een denkbeeldige sleutel zijn mond op slot draaide.

Dus, ik kom echt koffie bij je drinken!

Toen kon ik weer helder nadenken, en ik dacht bij mijzelf : dit is geen zuivere koffie!

en ik zei nogmaals NEE. 

Toen gaf hij het gelukkig op.

De rest van de opname stond ik niet meer bij hem ingedeeld, daar was ik niet rouwig om.