om nooit te vergeten

Een aantal jaren terug lag er een patient bij mij op de afdeling, die een zware operatie ondergaan had, met daarna complicaties. Hij had twee maanden op de IC gelegen, en kwam ernstig verzwakt terug op de afdeling.

Maar zijn levenslust was nog volop aanwezig, en zijn mond deed het ook nog goed. 

Ik had nachtdienst, het was druk. Hij had gebeld maar ik kwam niet meteen omdat ik met iemand anders bezig was. 

Hij trok van leer toen ik er was, en was behoorlijk onbeleefd. Nou heb ik gedurende de nacht wat minder geduld. Ik heb hem streng toegesproken , dat hij niet de enige is, ik echt wel kom als hij belt en dat ik niet kan heksen. 

Klare taal, dat kwam goed aan. Daarna konden we het prima met elkaar vinden. 

Gedurende zijn opname ging hij nog drie keer terug naar de IC, het schoot niet echt op met hem.

Hij was een echte Amsterdammer, en daar kan je wel een grapje mee maken.

Iedere zondagochtend belt iemand van de AMC kerk naar de afdeling, of er patienten zijn die naar de kerkdienst willen. Dan worden wij geacht langs de patienten te lopen en te vragen wie daar behoefte aan heeft.

Ik had toentertijd een heel grappige studente, die ook goed met 'onze ' patient overweg kon.

Ik stelde haar voor om naar hem toe te gaan en te vragen of hij naar de kerk zou willen. We wisten al hoe hij daar tegenover stond.

We spraken hem altijd aan met zijn voornaam, C, zo vertrouwd waren wij met hem ( als de artsen het over meneer X hadden, had ik soms geen idee wie ze bedoelden).

Mijn studente liep de zaal op, en vroeg: C, wil je misschien de kerkdienst bijwonen?

Godverdomme, schei je uit! riep hij ontstemd.

Wij moesten er vreselijk om lachen en even later zag hij daar ook de humor wel van in.

Helaas heeft hij uiteindelijk de strijd verloren, ik heb tranen gelaten , hij had inmiddels een plekje in mijn hart gekregen