Een kijkje achter het bedgordijn in een ziekenhuis

Ik had nachtdienst en de dienst begon druk. Ik kwam pas rond 1 uur bij een patiente op de kamer , een jonge vrouw.

Het was donker, ik scheen voorzichtig op het voeteneind van het bed met mijn zaklampje om haar niet te storen in haar slaap .

Ik merkte toen ik naast het bed stond dat ze wakker was. Ik vroeg haar of ik iets voor haar kon doen.

Nee hoor, ze heeft niets nodig, bromde een mannenstem.

Ik begon aan mijzelf te twijfelen, lag er hier een man ipv een vrouw?

Op de gang de patientenlijst bekeken, het was toch echt een vrouw.

Terug naar de kamer, nu met mijn zaklamp op de verhoorstand.

In het bed lag zij, knus tegen een jonge man aan.

Wie ben jij? vroeg ik hem, nadat ik gecontroleerd had of er hier geen sprake van rooming in was.

Dit is mijn neef, zei de jonge dame. ( ?)

Waarom is hij hier nog, in het holst van de nacht?

Hij blijft hier slapen, ik dacht dat dat wel mocht, zei ze.

Nu hou ik er niet van om politieagent te spelen, maar toch heb ik verteld dat dit niet de bedoeling is.

Nou vooruit, ik stuur je nu niet naar huis, maar dit is eenmalig, zei ik.

Om 6 uur ben ik weg, zei 'de neef'.

Ik hoefde hem niet te wekken , zei hij. Hij moest op tijd zijn voor zijn stage,

In de ochtend, om half 7, hem toch maar gewekt. Te laat voor zijn stage.