In 1983 begon ik mijn opleiding tot verpleegkundige.
In het Julianaziekenhuis, in de ter Haarstraat, in Amsterdam.
Bestaat allang niet meer.
Mijn eerste stage was op afdeling Interne, waar zuster Schilt de scepter zwaaide.
Een zure oude tang, vreselijk mens, ik was doodsbang voor haar.
In die tijd geen broek en jasje voor de dames onder ons, nee , wij droegen van die afschuwelijke klokvormige jurken.
Met daaronder witte sokken, dat moest!
Op een dag begonnen de verpleegkundigen op deze afdeling te rebelleren, en ze trokken massaal gekleurde kousen aan. Rood, groen, blauw, superleuk!
Ik nam de volgende dag pastelroze sokken mee ipv de witte, die ik tot nu toe gedragen had. Ik liep zo trots als een pauw rond, maar dat duurde niet lang.
Ik was de enige die bij het akelige mens op het matje geroepen werd. Ik was haar aan het provoceren, dit tolereerde ze niet, zo beet ze mij toe.
Ik was in tranen. In de koffiepauze rende ik naar de Hema, die daar vlakbij zat, en kocht daar saaie brave witte sokken.
En zuster Schilt, die keurde mij de hele dag geen blik waardig meer.

Heerlijke anekdote! Fijn begin van de morgen π
BeantwoordenVerwijderenDank voor het compliment, dit was precies de bedoeling, een goede start van de dag.
VerwijderenZusters en nonnen waren meestal zuur en gefrustreerd, ik hoor veel negatieve en weinig positieve verhalen over ze.
BeantwoordenVerwijderenNu zouden deze "dames" ontslagen worden wegens repressie. En terecht. ππ
Ja, het waren dictators, die er lievelingetjes op na hielden en daarnaast waren er de pispaaltjes
Verwijderen