Vanaf nu alles op zusteranna.com

 

Huilen op mijn werk.

In mijn loopbaan als verpleegkundige heb ik vele tranen vergoten. De een is wat emotioneler dan de ander, ik hoor tot het gevoelige soort.

Ik heb regelmatig huilend op mijn fiets gezeten als ik na mijn werk naar huis reed,

Bij een slecht-nieuws gesprek, dat de arts met patient en familie voert, hou ik het vaak (ook) niet droog,

Bij het bed staand, een patient die doodziek is, ik voel dan tranen prikken, probeer het weg te duwen, kansloos.

Ik herinner me dat ik bij een heel jonge patient aan het bed stond, hij was pas 21. Heel ziek, hij had niet lang meer te leven. Zijn moeder naast hem. Tijdens het gesprek voelde het alsof iemand in mijn hart kneep. Met moeite niet in huilen uitgebarsten, toen ik de kamer verliet gingen de sluizen open. 

Rood hoofd en dito ogen, vlekken in mijn hals, niet te verbloemen.

Ik stond een keer aan het bed bij een zieke vrouw. Zij merkte mijn emotie op, en raadde me aan om een bepaald soort edelsteen in mijn uniform bij me te dragen, dat zou moeten helpen.

Loslaten van mijn werk, ik kan dat soms echt niet.

Ik had in een late dienst voor een lieve man gezorgd, die stervende was.

Ik werd s nachts wakker, kon niet meer slapen, gebeld naar mijn  werk, om te vragen of hij er nog was. De volgende ochtend weer gebeld, en later op de dag weer. Tot ik te horen kreeg dat het gebeurd was.

Ook een moment om niet te vergeten: ik werkte met mijn student samen, eerste dag samen voor ons. 

We zorgden voor een erg zieke dame, ze zag er vreselijk uit. Ik vroeg haar hoe het ging, ze kon niet meer zei ze.

Ik rende de kamer uit, barstte in tranen uit, liet mijn student verbijsterd achter.

Maar ook tranen van boosheid heb ik geplengd. Dat gebeurde na een uiterst onheuse bejegening door een patient, waardoor mijn  bloed ging koken.

En dan nog tranen van blijheid. Uitzwaaien van een patient die erg lang bij ons gelegen had, die bijna het leven gelaten had, en nu toch naar huis kon.

Bijzondere momenten!