Eind jaren 80 kwam ik in het AMC werken. De patienten die morfine via het infuus kregen, hadden een pompje waardoor continu morfine toegediend werd. De hoogte van de dosering was afhankelijk van het lichaamsgewicht, dat zal duidelijk zijn. Iemand van 100 kilo heeft meer nodig dan iemand van 50 kilo.
Het pompje liep op een vast ingestelde stand., en dat was niet altijd goed. Overdag merkte je dat aan de patient als ze met pinpointpupillen in bed lagen of met dubbele tong gingen praten.
Maar 's nachts was het echt linke soep. De patient die zo heerlijk rustig lag te snurken, kon s ochtends niet meer gewekt worden. Iets teveel morfine in zijn mik!
Men stapte over op PCA pompjes (Patient Controlled Analgesia). Via dit pompje kan de patient zichzelf morfine toedienen, de pomp is tevoren ingesteld door een anesthesist, zodat je de spuit niet in een kwartier leeg kan drukken. Het idee is dat de patient net zo lang op het knopje drukt tot de pijn onder controle is ( overigens geeft hij maar 1 x in de 5 minuten echt morfine af).
Als men de pomp niet meer nodig heeft gaat men over op morfine tabletten. Maar die worden ip voor korte tijd voorgeschreven ivm verslavingsgevaar.
Want dan heb je er een groot probleem bij.
Nu nog een leuke anekdote. Op mijn werk verwisselen we elke dag rond 12:00 uur de spuiten, ze mogen maar 24 uur aan hangen.
Bij een mevrouw was de spuit nog bijna helemaal vol, omdat ze geen pijn had, en ik stelde voor om de morfine helemaal af te koppelen.
'Gooi je die spuit met morfine weg? ' zei ze. 'Wat zonde, zal ik hem dan maar eerst opmaken? ''
Reacties
Een reactie posten